i przysiadłam na progu chwili

Rok najgorszy ze wszystkich.
Zabawili się moim życiem, uczuciami doprowadzając do stanu z którego tak trudno wyjść. Myślałam, że przetrzymam ale jest mi coraz trudniej. Obrazy, ludzie i to wydarzenie powraca każdego dnia. Każdego dnia na nowo rozpamiętuje starając się ocenić czy mogłam temu zapobiec. Zostałam bez niczego i bez nikogo. Czy warto dalej żyć? Chciałabym nie czuć , nie myśleć , zasnąć i nigdy się już nie obudzić. Wspomnienia wracają jak zły sen. Byłam złym człowiekiem. Popełniłam zbyt wiele błędów, błędów których nie da się naprawić. Brakuje mi już sił żeby walczyć sama ze sobą , walczyć by nie zejść. Wiem, że w któryś dzień szala się przeleje. Zniszczyłam sobie życie, nikt tak chyba nie potrafi jak ja. Codziennie rozpamiętuje, analizuje czy mogłam temu zapobiec, postępować inaczej. W jednej chwili można stać się wrakiem człowieka.

Zawsze można zacząć od nowa.
Ja od trzech lat zmieniam miejsce zamieszkania ok. 7 raz w roku.
Trzeba walczyć o szczęście. Próbować. Nie uciekać. Walczyć. Ile porażek, ile walk bez wygranej, ile prób ... ten tylko wiem, co próbuje.
Pytanie tylko, czy to coś daje ?
Nie uciekniemy od siebie... Niestety nie uciekniemy....
Zacznijmy od siebie. Zmieniajmy siebie. Nie doskonałość, ale poprawa jest ważna, postęp, postęp, postęp, postęp.
Choć niczego już nie jestem pewna....
Powodzenia nienawidzę tego słowa !!! Mówi radź sobie, radź sobie, bo z tym wszystkim jestem saaaam/saaama - radź sobie, bo to twoje życie. A jak nie daję sama rady ?