Zaburzenia poczucia własnej wartosci

Czesc, mieszkam za granicą i to tu ujawniły się moje problemy z poczuciem wlasnej wartosci, chociaż myslę ze jeszcze jak mieszkalam w Pl one byly we mnie. W kraju mialam zainteresowania w których sie spelnialam - teatr, kultura, muzyka itp.. ale po wyjezdzie do UK wszystko sie zmienilo. Brak języka - brak akceptacji i twarde zderzenie z rzeczywistoscią.. Więc skoro nie bylo juz teatru i zajec w ktorych czulam sie dobra i spelniona, skupilam sie na nauce.. teraz zdalam egzaminy z dobrymi ocenami, ale kiedy tylko spotykam kogos kto mial lepsze wyniki niz ja, automatycznie czuje się niczego warta. Oceny staly sie moim wyznacznikiem wartosci mnie i znajomych.. moze to glupie ale ciągłe udowadnianie ludziom ze jestem dobra, nie pomaga mi ale sprawia ze jestem spięta i nerwowa.. Czuje ze bez bycia najlepszą, będe nikim i moje zycie nie ma sensu. Wiem ze to chore, ale ja naprawde nie wiem jak sobie z tym poradzic. Nie mam tez nikogo z kim moglabym o tym porozmawiac. Pasja moglaby mnie wyleczyc, ale tu w Anglii to nie to samo co w polsce, z resztą teraz nie bylabym na tyle odwazna, zeby pokazac ludziom moje pasje.

Wnioskuję, że jesteś tam na uczelni i to jest powód, który uniemożliwia powrót- czyż tak?

jestem w szkole. za 2 lata zaczynam studia.

Czemu nie byłabyś na tyle odważna żeby pokazać innym swoje pasje? W ogóle opisz je dokładniej (,,teatr''- czyli aktorstwo?)

Jeśli chodzi o oceny- oceny nigdy nie wytyczą czyjejś wartości. To nie jest tak, że jak ktoś ma lepsze oceny, to jest lepszy, a jak gorsze, to gorszy (i myślę, że sama o tym wiesz). Tak w sumie to one nie mają żadnego znaczenia jeśli o to chodzi- nie liczą się.
Bo widzisz? Nie chodzi o wynik końcowy, o parę cyferek na kartce- one nic o Tobie nie mówią- liczy się droga jaką przebyłaś żeby to osiągnąć. Liczy się czas temu poświęcony, praca, wytrwałość, omijanie przeciwności losu- radzenie sobie z nimi i dalsze dążenie do celu. Słuchaj, jedna osoba posiedzi 30 min,pouczy się i dostanie 5, inna pouczy się dwie godz i dostanie 3- sukces tej drugiej osoby jest ważniejszy, bo poświęciła temu więcej czasu/uwagi, zapracowała na to bardziej i to się bardziej liczy- tu można ewentualnie szukać wyznacznika wartości, nie w cyferkach.

Powiem Ci jeszcze, że nie musisz być na szczycie, żeby być najlepszą i nie musisz być najlepszą, żeby być na szczycie.

Spróbuj znaleźć sobie inne pasje, jeśli nie możesz kontynuować poprzednich i pamiętaj, że pasja jest dla Ciebie,nie dla innych- ma cieszyć Ciebie i Ciebie rozwijać- nie innych.

"nie musisz być na szczycie, żeby być najlepszą i nie musisz być najlepszą, żeby być na szczycie." - dzięki za mądre słowa. Zapisze je i powiesze sobie na scianie Wink

Tylko mówisz że oceny nie wytyczają wartosci. Moim zdaniem wytyczają, poprzez intelekt i to ile wiemy i umiemy. A to bardzo wazne w życiu.

Tak, intelekt jest ważny, ale moim zdaniem oceny nie pokazują jego wartości/poziomu itd. Bardzo często (wiem to z doświadczenia) są nieadekwatne do tego co tak naprawdę umiemy. Sama wiesz jak to jest- ściągi, ściąganie, ,,wiedza tymczasowa'' (nauczyć się, napisać, zapomnieć). Nie raz widziałam sytuację kiedy ktoś miał 5 na koniec tylko dlatego, że siedział koło klasowego kujona, który pozwalał ściągać- czy taka osoba umiała więcej niż ta, która dostała 4?- oczywiście, że nie. Poza tym, to, że ktoś był dobry np z chemii nie znaczy, że będzie umiał wykorzystać to w życiu. Możliwe nawet, że osoba która jechała na samych trójach, będzie miała z tego większy pożytek niż piątkowy uczeń, ponieważ ona będzie umiała to wykorzystać.
Osobiście uważam, że sprawdziany itd nie są wstanie sprawdzić naszej faktycznej wiedzy i oceny końcowe nie do końca określają nasze umiejętności- ale to moje osobiste zdanie.