Z anoreksji w nadwagę. Nawracająca depresja. Pomocy

Dołączył: 02 Mar 2014 Posty: 1 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Witam. Mam 17 lat i dość dużo przeżyć za sobą. Problemy miałam już od najmłodszych lat, w wieku 14 trafiłam do szpitala psychiatrycznego, rok później znowu. Mam za sobą dziesiątki żałosnych "prób samobójczych", rozwaloną wątrobę i pocięte całe ciało. W dodatku jeszcze kilka miesięcy temu przy wzroście 167 cm ważyłam 37 kg. Teraz ważę 57. Mimo, że przytyłam dla bliskich, którzy martwili się o mnie, nie czuję się dobrze we własnym ciele. I wciąż tyję. Przez pewien czas miałam też bulimię i to ostrą. 2 miesiące życia spędziłam między lodówką a toaletą, nie robiąc praktycznie nic innego niż jedzenie i rzyganie. Dlatego mam trudności z jedzeniem. Nie umiem jeść normalnie. Albo nic, albo opychanie się do granic wytrzymałości. A nie chcę znowu bulimii, więc nie odważę się wymiotować... więc wciąż tyję. Przez kilka miesięcy miałam poprawę, przestałam brać leki, czułam się wolna od depresji. Poprawiłam się w szkole, stałam się z najgorszej uczennicy najlepszą (nie przesadzam, tak było). Teraz nie mam żadnej motywacji do robienia czegokolwiek. A zniknęła z dnia na dzień. Wszyscy już uwierzyli w cudowne uzdrowienie, więc tak bardzo nie chcę ich zawieść! Ale najchętniej weszłabym pod kołdrę i została tam do końca życia. Boję się, że będę się czuła coraz gorzej i że nie przestanę wciąż tyć... Chociaż i tak coraz mniej obchodzi mnie mój wygląd. Porzuciłam życie towarzyskie, a wcześniej nie stroniłam od ludzi. Miałam na tyle silne kompleksy, że kompletnie się nie szanowałam i zrobiłam z siebie szmatę. Teraz niedobrze mi się robi gdy o tym pomyślę. Jestem coraz bardziej zagubiona i nawet nie mam komu się wyżalić. Nie ufam psychologom i psychiatrom. Nic mi nie pomogli, dostawałam tylko wciąż nowe leki do wypróbowania. Nie chcę ich już brać, nie chcę się leczyć! Chcę być po prostu normalna i szczęśliwa. Czy jest jeszcze dla mnie jakaś nadzieja?