Żałoba.. jak sobie dać kopniaka na przód !?

Zacznę od tego,że jestem nowa.. Pierwszy raz mam zamiar opisać swój problem.. Zawsze to ja pomagałam.. tak na prawdę to nie wiem czy komuś będzie się chciało to czytać.. mam 21 lat.. od dzieciństwa wychowywała mnie Babcia.. Mama ciężko pracowała, Ojciec-nie chcę go pamiętać.. alkoholik i darmozjad.. Babcia... zawszę ją tylko miałam.. Miałam.. Odeszła 10 miesięcy temu.. Miała 69 lat.. Zawsze twarda kobieta.. Nigdy nie okazywała bólu, zawsze wszystko z podniesioną głową.. I to ją zgubiło. Zaniedbała lekarzy.. Nie potrafię sobie wybaczyć,że nie interweniowałam w tych sprawach.. Byłam najbliżej z Babcią ze wszystkich wnuczek..Teraz kiedy już jej nie ma, Mama zaczęła częściej wyjeżdżać-planuje zostać na stałe za granicą.. Nie pomaga mi.. zostałam sama.. Nie chcę się nad sobą użalać,bo to jest słabe.. ale czuje,że jest coś nie tak ze mną.. Zaczęło mi skakać ciśnienie,mdleje.. byłam w szpitalu zrobili mi wyniki,niby wszystko ok.. ale mam takie dni z chandrą,że nie poznaje samej siebie.. Wiem,że czas wziąć się za siebie,że życie toczy się dalej.. Ale mi pękło serce.. w dosłownym znaczeniu tego słowa.. Nie mam przyjaciół.. Mam za to narzeczonego,który jest wspaniałym słuchaczem.. tylko słuchaczem. Mama przeżywa odejście Babci bardziej niż ja.. więc zero wsparcia-wręcz przeciwnie,sama muszę podnosić ją na duchu.. Jest daleko, a rozmowa przez telefon to za mało.. Byłam dziś zabrać większość rzeczy z Babci domu.. bardzo przykro.. Zawsze byłam taka jak Babcia.. twarda, nie do złamania.. a teraz jestem kłębkiem nerwów.. i rozhisteryzowaną dziewczynką.. Nie wiem czy nie potrzebuje lekarza.. Kogoś kto mi pomoże.. i szczerze!? nawet gdyby nikt tu nie odpisał............ dawno nie czułam takiej ulgi... dziękuje forum !

Mimo wszystko postanowiłem Ci odpisać.

Witam

Należałoby zacząć od tego że śmierć jest nieuchronnym elementem, z punktu widzenia ludzkiego starsznym. Jednak pamiętaj, że Twoja babcia nigdy nie czuła sie tak dobrze jak Teraz, gdy może sprawować nad Tobą duchową opiekę. Musisz przejść przez ten okres, doceń narzeczonego, ja również jestem do Twojej dyspozycji pod niżej podanym Numerem. Może warto wybrać się do psychologa? porozmawiać o tym? Nic na świecie nie dzieje się bez przyczyny, stało się to, bo Bóg tak chciał, zapewne również Ty "Dzięki temu" odkryjesz jakąś rzecz, jakiś dar...

Pozdrawiam i życze powodzenia